1922_Stephen Panaretoff – ‘Near Eastern Affairs & Conditions’

Секој христијанин кој се преобратил во мухамеданство се сметал за отпадник, а како христијанин, за предавник на својата националност. Таквиот преобратен мухамеданец станувал ipso facto непријател на христијанинот и, како што често се случува со отпадниците, непријател на христијанинот. Овој поглед, според популарната логика, бил проширен и на други преобратени лица, како што е човек кој станува католик или протестант, кој исто така се сметал за неверен на својата религија и нација. Сепак, правилно е да се каже дека како што луѓето на Блискиот Исток напредуваат во образованието и стекнуваат подобро разбирање на разликата помеѓу религијата и националноста, овој поглед опаѓа, а кај некои целосно исчезнал. На пример, во Бугарија, ниеден Бугарин денес не се третира како странец во однос на својата националност затоа што ја напуштил националната црква. Ниту, пак, религиозните убедувања или верувања на човекот се пречка за негово прифаќање во владина работа, во војска или избор за пратеник во националниот парламент. Ако вистината треба да се каже, меѓу Грците е сè уште распространето мислењето што ја поврзува религијата и националноста. Според нив, секој што е под духовна јурисдикција на грчкиот патријарх или епископ, присуствува на служби во грчка црква и се потпира на духовните служби на грчки свештеник, е Грк. Се вели дека вториот член од првиот грчки устав од 1822 година гласел вака: „Сите жители на Грција кои веруваат во Исус Христос се Хелени. Оваа чудна концепција, несомнено, го должи своето потекло на времето кога целата раса на која припаѓале била потчинета на грчкиот патријарх и пред турската влада и надворешниот свет се претставувала како христијани, па оттука и Грци. Двата термина биле заменливи. Дури и во првата четвртина од минатиот век, Русија, која се претставувала како заштитник на православните христијани во Турција, не правела и не знаела никакви национални разлики меѓу нив. Во сите официјални документи, особено оние пред деветнаесеттиот век, за нив се зборува или како за христијани или како за Грци. Со задоволство можам да кажам дека ова мешање на религијата со националноста никогаш не наишло на наклонетост кај Бугарите. Имало голем број влашки и албански заедници во Македонија кои ја признавале власта на бугарскиот егзарх, но никој никогаш не ги тврдел како Бугари. Напротив, им била дадена целосна слобода да имаат свои цркви со свои свештеници и да го користат во своите цркви и училишта својот национален јазик.“

Any Christian who converted to Mohammedanism was considered a renegade, and as a Christian, a traitor to his nationality. Such a converted Mohammedan became ipso facto an enemy of the Christian, and, as often happens with renegades, an enemy of the Christian. This view was extended, by popular logic, to other conversions, such as a man becoming a Catholic or a Protestant, who was also seen as untrue to his religion and nation. It is right to say, however, that as people in the Near East advance in education and gain a better understanding of the difference between religion and nationality, this view is declining, and among some it has entirely disappeared. In Bulgaria, for example, no Bulgarian is nowadays treated as alien to his nationality because he has left the national church. Nor are a man’s religious convictions or beliefs a barrier to his being accepted in government employment, in the army, or elected as a deputy in the national parliament. If the truth were to be told, it is among the Greeks that the opinion linking religion and nationality is still prevalent. In their opinion, everyone who is under the spiritual jurisdiction of the Greek Patriarch or bishop, attends services in a Greek church, and has recourse to the spiritual ministrations of a Greek priest, is a Greek. The second article of the first Greek constitution of 1822 is said to have run as follows: “All the inhabitants of Greece who believe in Jesus Christ are Hellenes. This strange conception owes its origin, no doubt, to the time when all the race they belonged, were subject to the Greek Patriarch and passed before the Turkish government and the outside world as Christians, hence Greeks. The two terms were interchangeable. Even as late as the first quarter of the last century, Russia, which posed as the protector of the orthodox Christians of Turkey, made and knew of no national distinctions among them. In all official documents, especially those prior to the nineteenth century, they are spoken of either as Christians or Greeks. I am glad to say that this mixing of religion with nationality has never found favor with the Bulgarians. There were a number of Vlach and Albanian communities in Macedonia which recognized the authority of the Bulgarian Exarch, but no one ever has claimed them as Bulgarians. On the contrary, full liberty was granted to them to have their own churches with their own priests, and to use in their churches and schools their national language.