„… The Albanians tie the men to stakes and desecrate their wives and daughters in front of their eyes. They hang the men by their feet and force their own wives to suffocate them with the smoke of a straw fire lit below them. Eighty-year-old women and ten-year-old girls are equally dishonored by them. They spear the boys and roast them like sheep by mocking: ‘In Schiwzi Pasha’s time you don’t roast the Bairam sheep for us to eat. That is your reward now – we roast you. Call your Schiwzi Pasha for help!’ …“
The Times gives a letter from the Christian Bishop of Skopia to the Patriarch of Constantinople dated March 8, 1844, which he presented to the Porte, describing the atrocities committed by the Albanians in the Skopia district.
In the district of Ghoca, the inhabitants of a village, old and young, 75 families, renounced their faith because they were no longer able to endure the indescribable sufferings and tortures inflicted on them by the wild, bloodthirsty and humane Albanians. Today 500 Christians from different villages appeared before me, their metropolitan. Some of them, which the brutes held over a fire, had been brought with difficulty on carts; others, mercilessly smashed, could hardly drag themselves away. In this lamentable state they raised their plaintive, pleading voices and said:
“We cannot return to our villages, we would rather be buried alive; what would we find there? We have neither cattle, nor food, nor children, nor honor. If we are not helped, we throw ourselves in the waters of the Vardar. And yet we have always been loyal and obedient subjects and have paid our poll tax regularly. “
A report from Skopje in the Bavarian press dating from 1844. The article describes atrocities committed by Albanians in the Skopje region.
Turkey – A correspondence of the Times from Constantinople on March 27 assures that the Russian envoy had in the note which he handed over in relation to the atrocities perpetrated by Albanians against Christians in the district of Skopia or Uskub (Sanjak in Vilayet Rumili) most emphatic words demanded that the same should explain what means it was inclined to use in order from now on to protect its Christian subjects from the iniquities of the Mohammedan mob. If the answer is unsatisfactory, Russia threatens armed intervention. The same Russian note is said to have made further demands “in favor of the Christian Raja”, namely that the office of the ecumenical patriarch of the Greeks in Constantinople should no longer be conferred by the Porte, but made hereditary. (The English correspondent is not very satisfied with this request, as it is in the political interest of Russia.) So strict, it is added, is the tone adopted by Russian diplomacy in the current crisis that last Friday (March 22nd) the war brigade at the disposal of the Russian embassies was not allowed to salute the sultan, as usual, when he drove past the bowsprit of that ship on the way to the mosque in his State-Kaike* (* kaike = kayak, boat); it neither fired a shot nor manned its yards*. (* The yard is a part of the rigging of a sailing ship that carries the sails).
The author concludes with some reflections on the long-suffering of the much-vaunted “modern state wisdom” which for the second time in this century has perpetrated such outrages on Christian brothers … They talk elegantly about the “dark Middle Ages” but those dark times would not have tolerated it; for she had warm hearts – knight hearts for Christianity and for women’s honor.
google translate превод:
„… Албанците ги врзуваат мажите на колци и ги сквернават нивните жени и ќерки пред нивни очи. Тие ги обесуваат мажите за нивните нозе и ги принудуваат сопствените сопруги да ги задушат со чадот од оган од слама запален под нив. Од нив подеднакво се обесчестуваат осумдесетгодишните и десетгодишните девојчиња. Ги копјаат момчињата и ги печеат како овци со потсмев: „Во времето на Шивзи Паша не ги печете овците Бајрам за да ги јадеме. Тоа е вашата награда сега – ве печеме. Повикајте го вашиот Шивзи-паша за помош!’ …“
Тајмс дава писмо од христијанскиот бискуп од Скопија до цариградскиот патријарх од 8 март 1844 година, кое тој и го претстави на портата, во кое се опишуваат злосторствата извршени од Албанците во областа Скопија.
Во округот Гоча, жителите на едно село, стари и млади, 75 семејства, се откажаа од својата вера затоа што не можеа повеќе да ги поднесуваат неописливите страдања и маки што им ги нанесуваат дивите, крволочни и хумани Албанци. Денеска пред мене, нивниот митрополит се појавија 500 христијани од различни села. Некои од нив, кои брутите ги држеа над оган, беа донесени со тешкотии на коли; други, безмилосно искршени, едвај се одвлекуваа. Во оваа жална состојба тие ги кренаа своите жални, молбени гласови и рекоа:
„Не можеме да се вратиме во нашите села, повеќе би сакале да бидеме живи закопани, што ќе најдеме таму? Немаме ни стока, ни храна, ни деца, ни чест. Ако не ни помогнат, се фрламе во водите на Вардар А сепак отсекогаш сме биле лојални и послушни поданици и редовно го плаќавме данокот за гласање“.
Извештај од Скопје во баварскиот печат кој датира од 1844 година. Написот ги опишува злосторствата извршени од Албанците во скопскиот регион.
Турција – Преписката на Тајмс од Константинопол на 27 март уверува дека рускиот пратеник во нотата што ја предал во врска со злосторствата извршени од Албанците врз христијаните во областа Скопија или Ускуб (Санџак во Вилает Румили) имал нагласено зборовите бараа истото да објасни кои средства се склони да ги користи за отсега натаму да ги заштити своите христијански поданици од беззаконието на мухамеданската толпа. Ако одговорот е незадоволителен, Русија се заканува со вооружена интервенција. Се вели дека истата руска нота поставила дополнителни барања „во полза на христијанскиот Раја“, имено функцијата вселенски патријарх на Грците во Константинопол повеќе да не ја доделува Портата, туку да биде наследна. (Англискиот дописник не е многу задоволен од ова барање, бидејќи тоа е во политички интерес на Русија.) Толку строг, се додава, е тонот што го усвои руската дипломатија во актуелната криза што минатиот петок (22 март) војната бригадата со која располагаа руските амбасади не смееја да го поздрават султанот, како и обично, кога тој со својот државен Каике* (* каике = кајак, чамец) мина покрај лагерот на тој брод на пат кон џамијата; ниту испука ниту еден куршум, ниту ги опслужуваше своите дворови*. (* Дворот е дел од местење на едрилица што ги носи едрата).
Авторот завршува со некои размислувања за долготрпеливоста на толку фалената „модерна државна мудрост“ која по втор пат во овој век прави вакви бесови врз браќата христијани… Тие зборуваат елегантно за „мрачниот среден век“, но тие мрачни времиња не би го толерирале; зашто имала топли срца – витешки срца за христијанството и за женската чест.
Посочил: Портал Македонска Историја
Посочил: Портал Македонска Историја
