Во книгата на повеќе наврати се опишува посебниот однос кој апостол Павле го имал кон македонските цркви и македонските христијани.
„… Писмата до Тесалијците и до Филипјаните очигледно покажуваат дека св. Павле Македонците ги сметал за посебно привлечни. Тој ги сакал нив со посебно длабока наклонетост. Не само што тие беа неговите први Европски преобратени, но тие биле предмет на негова топла почит, почит заснована на неговиот восхит за нивниот карактер. Македонските Цркви се почесно издвоени за нивната верност на Евангелието и за нивната наклонетост кон самиот Апостол. Македонците се тие кон кои најдувал утеха среде судењата и страдањата. Македонските преобратени се неговата ‘радост и круна’. …“
Од таму за разлика од Филипи кој бил романизиран (Дела 16:21), (Солун н.з.) го задржал неговиот Македонски карактер, бивајќи управуван од неговите домородни управители (кои свети Лука со неговата вообичаена прецизност правилно ги нарекува градски началници) и поседувал свое сопствено народно собрание.
За разлика од вообичаената пракса во посланијата до другите Цркви, каде св. Павле го користи себеословувањето како Апостол, кога им пишува на македонските Цркви им пишува ‘како пријател кон пријатели’. Овој облик на адресирање е вообичаен за овие Посланија. (Интересно е што во тоа време Тесалија, тесалиските Цркви како што може да се види и на земјописни карти за тоа време биле сметани како дел од Македонија.)
Посочил: ДООМ
Извор: books.google.mk
