За Гоце Делчуф
„… Помнум еште ка ма-нусиа на-Солун. Тугај ного са-гуворше за-Гоце Делчуф. Иjше у-нас, ниа гу-чувахме. Е, тугај, ка-с-запали Калинуво, татко ного jаде кутек ут-Турците. Гу-калваа, ниа ричеме татко к-о-утепат. Арно ама н’оо-дее, сј-о земе дома. Там бих и аска.
Турцте ного пакус правиа, запалиа селта, запалиа ного нарот, ного нарот измре тугај. Тугај ас бих уф-них, уф-вуjчинне. Вуjчина ка зее да-фаркат, да-пукат, са-пулупи, умре на-местто, умре еште. Гоце Делчуф се уф-нашто село ијше. Турците а-така ду-нас а-така един ду-друк, ду-нас биа. Ка к’и-трепше до-искарме ут-селто, ус-страх са-палнахме, ее, а-така бикол’ахме. Там имах баба, Ко-носахме. татко ус-нух. ус-Гоце Делчуф ојше. Hа-двa вечара татко па к-оjше, па каи-j-дунесе, па каи-доот. Па ниа каи-готвиме, к’и-j-прачекме. па к’и-сj-оде. Татко па к’и-рече: “Аjде Славо, ти сјаа к’и-доjш ус-наска.
“Ас раци стискум, ме-ј-страх. Дибеjк’и, дибеjк’и к-о-носме па на Калинува. Ка о-запалиа, Калинува, ас там бих. Вуjчина имум уф-Калинуво. Уддех Калинуво на-госте да-пуседум.
Тугај стана таа чудба. И наште тепат и Турцте тепат. Адно-време Турцте посустрашиа. Сетнан запалиа неколку души там, уф-Калинуво. Ее, ми кумите имше Калинуво, ама не падна ут-кумитии ни-адин, ништо, само деца шо-изгурее уф-каштте. Два-три деца изгурее уф-каштте. И наште типаа. Изгуниа Турцте, имше ена-река и пу-ректа, пу-ректа ги-jзгуниа. Избигаа Турцте и сетне нима ништо. Е, тоо знам, Гоце Делчуф се уф-нас бише. Нашто село бише. Дистин души другаре биа, ја-как. Сичко им-давахме. К’и-j-наранахме, к’и-jадаа, к’и-пуседаа и к’и-кинисаа да-си-г ледат работта.
Ее, адин имше саjменин, jок до-чине се шетше пу-ректа. Ас нусих леп, к’и-м-јо-даат: ајдее, варвум аска, нема шо. Страх, не
страх. И сјаа ка-дујдее наште партизане, па удих. У-Варварица сум-нусувала леп и jадене.
Гоце Делчуф викше: Макидониjа наша к’-е-ј. Да-не-о-издадаа, он не умирше. На-можаа д-о-утепат на-него. Шетше пу-Турцте, не-о-фатиа.
Еее, коо г-утипиа Гоце, как щне-помнум. Утепин у-Баница. Гулема бих. Емен усумдисе и пет гудини сум-ас, не-сум малечка. Ас сичко знам. Как не, тугај ас саках ерген, тугај Мице Гошевјо ерген бише, ма-сакше мен, ама не ма-даваха уд-дома. Сакше да-са-жене, ама гу-зимаа вуjник Турцте. Уф Кукуш и-нусиа, и-затвуриа там уф-сараj. Ут-тоо биа скукнали двуjца. Избигали, уф-нас дуjдеа. Па-татко -тугаj татко бише куџубашиа татко вике: “Скоро бигајте, к’и-дот Т:урцте, к’и-ва-искбл’ат”. …“
Сведоштво на Слава Тушева од с. Маловци, 17 км. од Кукуш, на изворно наречје, (Коста Пеев) Пеев 1988 :342-343
Извадок од книгата „Текстови од дијалектите на македонскиот јазик“, Божидар Видеоски, Институт за македонски јазик „Крсте Мисирков“, Скопје 2000 година.
Посочил: Портал Македонска Нација
