1925.10_Непознат испраќач до в. Македонија, Софија

Кој сум јас и што е мојата земја
Писмо до весникот „Македонија“
Јас сум син на голем народ, чија историја е исполнета со ужасна трагедија. Некои го красат моето име со завршетокот „ич“, други – со „из“. Историјата забележува дека било и не е дозволено да се изговара името на мојата земја во неа, меѓу народот само мистериозно се шепоти. Тоа е родното место на Свети Кирил и Методиј, кои им дадоа писмо на сите Словени.
Но, мојата земја некои ја нарекуваат јужна Србија, други северна Грција, а ИСТОРИЈАТА ја нарекувала и сега ја нарекува Македонија, земјата на Филип и Александар Велики.
Мојата земја е натопена со крвта на моите предци и прататковци, покриена со гробовите на моето семејство,
Не ми е дозволено да живеам, да зборувам на мојот мајчин јазик и да пеам мајчина песна.
Во неа не ми е дозволено да живеам, да зборувам на мојот мајчин јазик и да пеам мајчина песна. Во мојата земја се Гоце Делчев, Даме Груев, Перо Тошев, Сарафов, Тодор Александров. А сега талка плеада од борци. Зошто талкаа и талкаа, дење и ноќе по непознати патишта, странци без запирање и без одмор низ земјата на „вистински Срби и чисти Грци“?

Зошто во „јужна Србија“ и „северна Грција“ со население од „вистински Срби и чисти Грци“ можеме да го чуеме крцкањето на Манлихерите, грмотевицата на одринкот и селската кама?

Зошто „вистинските Срби и чистите Грци“ конечно го колат мирното население на оваа земја, ја мачат нејзината интелигенција – студентите – и ја прогласуваат за под опсада и се мешаат во нејзината егзистенција? Не е ли тоа чисто српско и чисто грчко?

Јас сум потомок на Филип и Александра Македонски, навикнат сум на животот, слободата и мојата родна земја. Се обратив кон моите владетели за пристоен живот, а тие го направија уште полошо. Се свртев кон хумана и културна Европа, која ги штити животните и чиј печат издаде толку гласен крик за смртната пресуда на Секо и Ваченти. Мојот глас остана нечуен. Потоа побарав заштита од институтот Лигата на народите, но таа дури и не сакаше да ме слуша. Потоа, потоа се сетив дека сум потомок на Филип и Александар Македонски, го слушнав заветот на моите предци и прадедовци: „Помогни си себеси, ако никој не сака да ти помогне, постапувај според стариот завет, заб за заб, око за око.“

Тврд Македонец

Кой съм аз и коя е моята страна
Писмо до в. „Македония”
Син съм на велика народ, чиято история е преизпълнена със страшен трагизъм. Едни кичат името ми с окончанието „ич”, с други – с „из”. Историята го отбелязва, че е било и с Името на моята страна не е позволено вътре в нея да се произнася, в народността само таинствено се шушне тем. Тя е родното място на Св. Кирил и Методий, които дадоха писмеността на цялото славянство.
Но Моята страна едни я наричат южна Сърбия, други северна Гърция, а ИСТОРИЯТА я е наричала и сега я нарича Македония, страната на Филипа и Александър Македонски.
Моята страна е напоена с кръвта на моите деди и прадеди, покрита с гробовете на родът ми,
не ми е позволено да живея, да говоря на роден език и да пея родна песен.
В нея не ми е позволено да живея, да говоря на роден език и да пея родна песен. В моята страна са Гоце Делчев, Даме Груев, Перо Тошев, Сарафов, Тодор Александров. И сега бродят плеяда борци. Защо са бродили и бродят, денем и нощем по пътища незнайни, странници без спирка и
без почивка из страната на „прави сърби и чисти елини”?
Защо в „южна Сърбия” и „северна Гърция” население с „прави сърби и чисти елини” се чува пукот на манлихери, гърмежа на одринката и селско комата?
Защо най-после „прави сърби и чисти елини” избиват мирното население на тази страна, изтезават интелигенцията му – студентите – и я обявяват в обсадно положение и пречат на поминъка му? Нали то е чисто сръбско и чисто гръцко?
Аз съм потомък на Филипа и Александра Македонски, свикнал съм с живот, свобода и роден край. Обърнах се за сносен живот към моите владетели, а те го влошиха още повече. Обърнах се към хуманна и културна Европа, която покровителства животните и чиято преса издаде такъв голям вик за осъждане на смърт Секо и Ваценти. Моят глас остана нечут. Тогава потърсих покровителството на института Обществото на народите, но то не поиска и да ме изслуша. Тогава, тогава си спомних, че аз съм потомък на Филипа и Александра Македонски, чух завета на деди и прадеди: „Помогни си сам, щом като никой не иска да ти помогне, действай съгласно стария завет, зъб за зъб, око за око”.
Твърд македонец