1902.11.12_Εμπρός – Αναστασιοσ Γιαγκωφ, Αθήνα

Интервју со Јанков – неговите идеи за Македонија, бара само автономија

Вчера го објавивме пристигнувањето на Македонецот, резервен полковник на бугарската армија, г. Анастас Јанков.

Г. Јанков претставува сосема посебен вид на човек, со силно тело и широки гради, со густа црна брада разделена на два дела, со очи што вадат искри и со коса кратко потстрижена. Носи волнена и груба бугарска облека.

За неговата дејност во Македонија имаме сознанија дека таа воопшто не била штетна за засегањата на Грција.

Роден е во селото Загоричани, Костурско, и денес има 43 години. Грчкиот јазик го изучил во грчкото училиште во неговото село.

Бугарска писменост учел во Константинопол, каде што како млад заминал. Како обичен војник учествувал на страната на Русите во Руско-турската војна, борејќи се храбро на Шипка. Како капетан на бугарската армија учествувал во Српско-турската и во Српско-бугарската војна, истакнувајќи се во сите битки во кои земал учество.

Тој е православен по вероисповед. Неговиот дедо бил свештеник, како и неговиот вујко од мајчина страна, кој сè уште живее во Загоричани.

Вчера вечерта го видовме бугарскиот полковник, или подобро, како што самиот вели, само Македонец, г. Анастас Јанков, за кого вчера пишувавме дека од Трикала дошол во Атина.

Г. Јанков протестираше за она што беше напишано за него во врска со неговите средби со Бугарите во Атина и топло нè замоли да го демантираме.

– Дојдов завчеравечер од Трикала, ни рече, и природно беше, мислам, да побарам некој познаник да сретнам. Прашав други мои сонародници од Македонија и ме одведоа да ја најдам продавницата на Наум, со кого ме поврзува долгогодишно пријателство. Го запознав во мојот роден град Костур, и оттогаш не престанавме да бидеме добри пријатели. Се боревме заедно против Турците за време на Српско-турската војна, и од тоа време се поврзавме уште повеќе.

Неговото пристигнување во Атина

Го прашавме г. Јанков за неговото пристигнување тука.

– Пред да ви ги изложам причините, ни рече г. Јанков, поради кои влегов на грчка територија, сакав да знаете како и под кои околности се најдов како водач на востаничка чета во Македонија.

Какви принципи поддржува

Ги поддржувам идеите на водачот на Врховниот македонски комитет, г-дин Михајловски, и за спроведување на програмата на тој комитет регрутирав 300 луѓе во Бугарија кои ги наменив за востанието на Македонците:

– Ги собрав нив во Дупница и оттаму влегов на турска територија.

– Дали бугарските власти знаеја за влезот?

– Секако не. Во Софија, два дена претходно, бев гонет од полицијата и ризикував да бидам уапсен, но благодарение на посветеноста на некои мои лични пријатели, избегав.

Од бугарско-турската граница

– По два дена излегов, водејќи 300 луѓе во османлиското царство, сите подготвени да умрат за Македонија.

– А граничните стражи, барем бугарските, не ве забележаа?

– Не, бидејќи влеговме скришум и ноќе.

– Во кое време од годината? прашавме.

– На почетокот на минатиот косар. Од Дупница се упативме кон Малешево, оттаму кон Мелник, Гевгелија, Воден, Лерин и Костур. Овој пат го следевме.

Првата битка

– За време на походот на вашиот одред до Костур, не се случи ли да сретнете турска војска?

– Не, само еднаш. Првата битка ја имавме кај Загоричани, а следниот ден се судривме уште двапати со Турците, на истото место. Не добивме сигурни сознанија за турските загуби, но според мештаните тие биле големи.

Од моите востаници, во сите три битки загинаа само 6 борци, а дека загубите на Турците биле големи и во овие три и во следните битки, докажува ставката што воените болници во Солун и Константинопол беа преполни со ранети.

Растурањето на востаничкиот одред

– Бевме принудени да го напуштиме Загоричани. Турската војска добиваше значителни засилувања, додека мојот востанички одред, поделен на разни мали групи од по 15 луѓе, тргна во различни правци за да го разбуди населението против заедничкиот непријател.

Мојот мал одред пристигна во селото Смрдеш, каде што се судривме со турската војска која нè чекаше. Во оваа битка загубив еден човек. Турците, кои се чини имаа доста загуби, ни го оставија патот слободен и ние се упативме кон Губица (?) и Влахоклисура. Тогаш имав 42 луѓе и со нив во Влахоклисура водев жестока битка, при која меѓу Турците, обединет со нив, го имав спроти мене и Караливанос.

– И за време на оваа битка, која беше многу жестока, загубив уште еден човек, кој сепак не беше убиен, туку беше сериозно ранет, на начин што повеќе му забрануваше да ни биде корисен во сегашноста. Последната битка, или подобро кажано престрелка, ја имавме кај Загоричани, на 10-ти листопад. За време на оваа престрелка, турската војска, откако го забележа нашето присуство, пукаше постојано кон нас, но потоа се даде на бегство. Оттогаш повеќе не нè вознемируваше.

Пари за востаниците

– А вие како се издржувавте таму? Можеби Михајлевски ве снабди со пари и храна?

– Ништо од тоа. Од секое село низ кое минувавме, селаните, секој домаќин, ни даваа по две лири или соодветно на нивните приходи.

– Спонтано, рековте? — прашавме.

– Секако, спонтано. Треба да знаете дека сите Македонци, без разлика на народноста, ја имаат прифатено идејата за Автономија и на разни начини им помагаат на оние кои се борат за неа.

– А тогаш зошто не останавте?

– Причината е многу едноставна. Во Македонија оваа година зимата е исклучително сурова. Снеговите ги покрија планините каде што бевме принудени да престојуваме. Храна, иако имавме пари, беше невозможно да се најде. Врските речиси насекаде се прекинати. Еден одред со малку луѓе лесно може да се издржува во разни села. Таму, особено каде што нема турски војници, соживотот меѓу востаниците и селаните е братски.

Снегот ги предаде

– Но снегот ни ги расипуваше плановите. Трагите од нозете на луѓето што се оцртуваа на патот по кој минувавме, ги известуваа турските војници, кои патролираа низ тие краишта, за правецот по кој се движеше нашиот одред.

Ова нè принуди да побараме безбедно засолниште и како такво ја избравме Грција. И не бевме излажани. Ги собрав моите следбеници, им соопштив дека железната неопходност нè натера да ја напуштиме Македонија.

Сите го прифатија мојот предлог. Тргнавме од Костур, стигнавме во Гревена, оттаму во Елефтерохори и Велемисти и од таму, преку граничната линија, влеговме во Каламбака.

Како влегоа во Грција

– Не се плашевте да не ве уапсат кога влегувавте на грчка територија?

– Зошто да се плашиме? Не сме наштетиле на ниеден Грк во Македонија. Слободно и со храброст можеме да влеземе како во Грција, така и во Србија и Бугарија, бидејќи не сме убиле ниеден сонародник. Се бориме за Македонија како Македонци и само за Македонија…
Од Каламбака заминав со моите 15 следбеници во Трикала. Таму бевме уапсени и затворени, но следниот ден, кога го открив моето потекло [мојот идентитет н.з.], ме пуштија слободен и ми дозволија да одам каде што сакам. Избрав да го посетам главниот град и од завчеравечер сум тука. Ме придружува мојот пријател г. Ст. Дампсас, кој исто така е Македонец.

Што ќе прави Јанков?

– А сега што мислите да правите?

– Ја чекам одлуката на Владата за судбината на моите 15 следбеници затворени во Трикала. Се надевам дека брзо ќе бидат ослободени и тогаш ќе се вратам во Бугарија.

– Со која цел?

– Прво, за да го видам моето семејство, кое не сум го сретнал од минатиот косар. Потоа, човек има толку многу работи да размисли, додаде тој насмевнувајќи се.

– Можеби станува збор за ново влегување во Македонија?

– Кој знае!…

„Македонија за Македонците“

– Ова е симболот на вистинските Македонци. Јас служев во бугарската армија како полковник, но не сум Бугарин. Јас сум Македонец. Потекнувам од Костур и сум православен христијанин кој го признава Вселенскиот Патријарх за свој верски водач. Но, тоа не ме спречува да соработувам со секој што работи за ослободување на мојата татковина од турскиот јарем. Сакаме автономија, како онаа на Крит, под христијански владетел, кој ќе обезбеди малку сигурност, чест, живот и имот на ова несреќно место. Се бориме против идејата за поделба на Македонија меѓу различните соседни држави.

Ја сакаме цела и автономна. Ако Македонија требаше да биде дадена на некоја држава, таа држава би претпочитал да биде Бугарија. Инаку, ако тоа е невозможно, ја претпочитам автономијата.

Општо земено, г-дин Јанков нѐ увери дека тој и неговите истомисленици бараат примена на 23-тиот член од Берлинскиот договор, чие неисполнување, како што вели, ќе има големи последици доколку Силите дејствено не се вмешаат.

Делата (злосторствата) на Сарафов во Македонија

Го прашавме г-дин Јанков дали е вистинит извештајот што го објавивме за време на неговото навлегување на Македонија и кој го носеше неговиот потпис.

Овој извештај беше испратен од Плачковица од г-дин Јанков до бугарскиот комитет под претседателство на Михајловски и ги опишуваше злосторствата што ги извршиле следбениците на Сарафов и куповите скелети што ги открил во пештерите.

Г-дин Јанков ги потврди сите ѕверства што ги извршил Комитетот под Сарафов.

Сакаше и да го убие

На крајот ни додаде, дека Сарафов, чија ѕверска убиствена работа ја откри, на 20-ти листопад годинава испратил во Костур еден од неговите луѓе посветени со наредба да го убие. Г-дин Јанков сепак ја избегна смртта, а следбеникот на убиецот Сарафов побегна за да не биде фатен.

За Грција, г-дин Јанков има одлично мислење. Приемот од властите во Трикала го воодушевил. Тој изразува благодарност кон нив.

Вчера го посети стадионот, а денес ќе се искачи на Акропол и на ридот Филопапос. Колку време ќе остане тука, не знае, тоа зависи од ослободувањето на неговите следбеници во Трикала.

Напишаното вчера дека бугарскиот полковник Јанков е сместен кај г. Тр. Рука е сосема неточно, и ние мора да го демантираме заради вистината. Вчера го видовме г. Тр. Рука, кој ни го кажа следново:

„Јас ниту знам кој е Јанков, ниту сум го видел кога било. Дознав само дека вчера отишол во мојата продавница придружуван од Стеф. Дампсас, и дадов наредба да не го пуштат повторно да стапне таму. Се чудам што сакаат тие луѓе од мене. Јас живеам 40 години во Атина, работам и имам семејство, а сум Грк, како сите други“.

Συνέντευξη με τον Γιάνκοφ – οι ιδέες του για τη Μακεδονία, απαιτεί μόνο αυτονομία

Χθες ανακοινώσαμε την άφιξη του Μακεδόνα, έφεδρου συνταγματάρχη του βουλγαρικού στρατού, κ. Αναστάς Γιάνκοφ.

Ο κ. Γιάνκοφ αντιπροσωπεύει έναν εντελώς διαφορετικό τύπο άνδρα, με δυνατό σώμα και πλατύ στήθος, με πυκνή μαύρη γενειάδα χωρισμένη σε δύο μέρη, με μάτια που λαμπυρίζουν και με κοντά κομμένα μαλλιά. Φοράει μάλλινα και τραχιά βουλγαρικά ρούχα.

Έχουμε πληροφορίες για τη δραστηριότητά του στη Μακεδονία ότι δεν ήταν καθόλου επιβλαβής για τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Γεννήθηκε στο χωριό Ζαγορίχανι, στην περιοχή Κόστουρ, και τώρα είναι 43 ετών. Έμαθε την ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο του χωριού του.

Έμαθε βουλγαρική παιδεία στην Κωνσταντινούπολη, όπου πήγε σε νεαρή ηλικία. Ως απλός στρατιώτης συμμετείχε στο πλευρό των Ρώσων στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, πολεμώντας γενναία στη Σίπκα. Ως λοχαγός του βουλγαρικού στρατού, συμμετείχε στους Σερβοτουρκικούς και Σερβοβουλγαρικούς πολέμους, διακρίνοντας τον εαυτό του σε όλες τις μάχες στις οποίες έλαβε μέρος.

Είναι ορθόδοξος στο θρήσκευμα. Ο παππούς του ήταν ιερέας, όπως και ο θείος του από την πλευρά της μητέρας του, ο οποίος ζει ακόμα στη Ζαγορίχανη.

Χθες το βράδυ είδαμε τον Βούλγαρο συνταγματάρχη, ή μάλλον, όπως λέει ο ίδιος, απλώς έναν Μακεδόνα, τον κ. Αναστάς Γιάνκοφ, για τον οποίο γράψαμε χθες ότι είχε έρθει στην Αθήνα από τα Τρίκαλα.

Ο κ. Γιάνκοφ διαμαρτυρήθηκε για όσα είχαν γραφτεί γι’ αυτόν σε σχέση με τις συναντήσεις του με τους Βουλγάρους στην Αθήνα και μας ζήτησε θερμά να τα διαψεύσουμε.

– Ήρθα προχθές από τα Τρίκαλα, μας είπε, και ήταν φυσικό, νομίζω, να ζητήσω έναν γνωστό για να συναντήσω. Ρώτησα άλλους Μακεδόνες συμπατριώτες μου και με πήγαν να βρω το μαγαζί του Ναούμ, με τον οποίο έχω μια μακροχρόνια φιλία. Τον γνώρισα στην πατρίδα μου, το Κόστουρ, και δεν έχουμε πάψει ποτέ να είμαστε καλοί φίλοι. Πολεμήσαμε μαζί ενάντια στους Τούρκους κατά τη διάρκεια του Σερβοτουρκικού πολέμου, και από τότε και μετά ήρθαμε ακόμη πιο κοντά.

Η άφιξή του στην Αθήνα

Ρωτήσαμε τον κ. Γιάνκοφ για την άφιξή του εδώ.

– Πριν σας εξηγήσω τους λόγους, μας είπε ο κ. Γιάνκοφ, για τους οποίους εισήλθα σε ελληνικό έδαφος, ήθελα να μάθετε πώς και υπό ποιες συνθήκες βρέθηκα ως ηγέτης μιας επαναστατικής ομάδας στη Μακεδονία.

Ποιες αρχές υποστηρίζετε;

Υποστηρίζω τις ιδέες του ηγέτη της Ανώτατης Μακεδονικής Επιτροπής, κ. Μιχαήλοφσκι, και για να εφαρμόσω το πρόγραμμα αυτής της επιτροπής στρατολόγησα 300 άτομα στη Βουλγαρία, τα οποία προόριζα για την εξέγερση των Μακεδόνων:

– Τους συγκέντρωσα στη Ντούπνιτσα και από εκεί εισήλθα σε τουρκικό έδαφος.

– Γνώριζαν οι βουλγαρικές αρχές για την είσοδο;

– Φυσικά και όχι. Στη Σόφια, δύο ημέρες νωρίτερα, με είχε καταδιώξει η αστυνομία και κινδύνευα να συλληφθεί, αλλά χάρη στην αφοσίωση ορισμένων προσωπικών μου φίλων, δραπέτευσα.

Από τα βουλγαροτουρκικά σύνορα

– Μετά από δύο ημέρες βγήκα, οδηγώντας 300 άτομα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όλοι τους έτοιμοι να πεθάνουν για τη Μακεδονία.

– Και οι συνοριοφύλακες, τουλάχιστον οι Βούλγαροι, δεν σας πρόσεξαν;

– Όχι, επειδή μπήκαμε κρυφά και νύχτα.

– Ποια εποχή του χρόνου; ρωτήσαμε.

– Στις αρχές του περασμένου Μαΐου. Από το Ντούπνιτσα κατευθυνθήκαμε προς το Μαλέσεβο, από εκεί προς το Μέλνικ, τη Γευγελή, το Βόντεν, το Λέριν και το Κόστουρ. Αυτή τη φορά τον ακολουθήσαμε.

Η πρώτη μάχη

– Κατά την εκστρατεία του αποσπάσματός σας προς το Κόστουρ, δεν αντιμετωπίσατε τυχαία τουρκικό στρατό;

– Όχι, μόνο μία φορά. Δώσαμε την πρώτη μάχη κοντά στο Ζαγορίχανι, και την επόμενη μέρα συγκρουστήκαμε με τους Τούρκους άλλες δύο φορές, στο ίδιο μέρος. Δεν λάβαμε αξιόπιστες πληροφορίες για τις τουρκικές απώλειες, αλλά σύμφωνα με τους ντόπιους ήταν βαριές.

Από τους αντάρτες μου, μόνο 6 μαχητές πέθαναν και στις τρεις μάχες, και ότι οι απώλειες των Τούρκων ήταν βαριές σε αυτές τις τρεις και στις επόμενες μάχες, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα στρατιωτικά νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτα τραυματίες.

Η Διάλυση του Επαναστατικού Αποσπάσματος

– Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το Ζαγορίτσανι. Ο τουρκικός στρατός λάμβανε σημαντικές ενισχύσεις, ενώ το επαναστατικό μου απόσπασμα, χωρισμένο σε διάφορες μικρές ομάδες των 15 ατόμων η καθεμία, ξεκίνησε προς διαφορετικές κατευθύνσεις για να ξεσηκώσει τον πληθυσμό ενάντια στον κοινό εχθρό.

Το μικρό μου απόσπασμα έφτασε στο χωριό Σμρντές, όπου συγκρουστήκαμε με τον τουρκικό στρατό που μας περίμενε. Σε αυτή τη μάχη έχασα έναν άνδρα. Οι Τούρκοι, που προφανώς είχαν υποστεί σημαντικές απώλειες, μας άφησαν ελεύθερο τον δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την Γκουμπίτσα (;) και τη Βλαχοκλισούρα. Εκείνη την εποχή είχα 42 άνδρες και μαζί τους στη Βλαχοκλισούρα έδωσα μια σφοδρή μάχη, κατά την οποία ανάμεσα στους Τούρκους, ενωμένους μαζί τους, είχα απέναντί ​​μου τον Καραλιβάνο.

– Και κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, η οποία ήταν πολύ σφοδρή, έχασα έναν άλλο άνδρα, ο οποίος δεν σκοτώθηκε, αλλά τραυματίστηκε σοβαρά, με τρόπο που τον εμπόδισε να μας είναι χρήσιμος αυτή τη στιγμή. Η τελευταία μάχη, ή μάλλον μια αψιμαχία, είχαμε κοντά στο Ζαγορίτσανι, στις 10 Οκτωβρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της αψιμαχίας, ο τουρκικός στρατός, έχοντας αντιληφθεί την παρουσία μας, μας πυροβόλησε συνεχώς, αλλά στη συνέχεια τράπηκε σε φυγή. Από τότε, δεν μας έχει πλέον ενοχλήσει.

Χρήματα για τους επαναστάτες

– Και πώς συντηρούσατε τον εαυτό σας εκεί; Ίσως ο Μιχαήλεφσκι σας προμήθευε χρήματα και τρόφιμα;

– Τίποτα από αυτά. Από κάθε χωριό που περάσαμε, οι χωρικοί, κάθε νοικοκύρης, μας έδινε δύο λίρες ή ανάλογα με το εισόδημά του.

– Αυθόρμητα, είπατε; — ρωτήσαμε.

– Φυσικά, αυθόρμητα. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι όλοι οι Μακεδόνες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, έχουν αποδεχτεί την ιδέα της Αυτονομίας και με διάφορους τρόπους βοηθούν όσους αγωνίζονται γι’ αυτήν.

-Τότε γιατί δεν μείνατε;

– Ο λόγος είναι πολύ απλός. Στη Μακεδονία φέτος, ο χειμώνας είναι εξαιρετικά σκληρός. Τα χιόνια κάλυπταν τα βουνά όπου αναγκαστήκαμε να μείνουμε. Τρόφιμα, αν και είχαμε χρήματα, ήταν αδύνατο να βρεθούν. Οι επικοινωνίες ήταν σχεδόν παντού κομμένες. Ένα απόσπασμα με λίγα άτομα μπορούσε εύκολα να συντηρηθεί σε διάφορα χωριά. Εκεί, ειδικά όπου δεν υπήρχαν Τούρκοι στρατιώτες, η συνύπαρξη μεταξύ των στασιαστών και των αγροτών ήταν αδελφική.

Το χιόνι τους πρόδωσε

– Αλλά το χιόνι μας χάλασε τα σχέδιά μας. Τα ίχνη από τα πόδια των ανθρώπων που διαγράφονταν στον δρόμο που περνούσαμε, ενημέρωναν τους Τούρκους στρατιώτες, που περιπολούσαν εκείνα τα μέρη, για την κατεύθυνση προς την οποία κινούνταν το απόσπασμά μας.

Αυτό μας ανάγκασε να αναζητήσουμε ένα ασφαλές καταφύγιο και ως εκ τούτου επιλέξαμε την Ελλάδα. Και δεν εξαπατηθήκαμε. Συγκέντρωσα τους οπαδούς μου, τους είπα ότι η σιδερένια αναγκαιότητα μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε τη Μακεδονία.

Όλοι δέχτηκαν την πρότασή μου. Φύγαμε από το Κόστουρ, φτάσαμε στα Γρεβενά, από εκεί στο Ελευθεροχώρι και το Βελεμίστι και από εκεί, πέρα ​​από τη συνοριακή γραμμή, μπήκαμε στην Καλαμπάκα.

Πώς μπήκαν στην Ελλάδα

– Δεν φοβηθήκατε μήπως σας συλλάβουν όταν μπήκατε σε ελληνικό έδαφος;

– Γιατί να φοβόμαστε; Δεν έχουμε βλάψει κανέναν Έλληνα στη Μακεδονία. Μπορούμε ελεύθερα και με θάρρος να εισέλθουμε τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Σερβία και τη Βουλγαρία, επειδή δεν έχουμε σκοτώσει ούτε έναν συμπατριώτη μας. Πολεμάμε για τη Μακεδονία ως Μακεδόνες και μόνο για τη Μακεδονία…

Έφυγα από την Καλαμπάκα με τους 15 οπαδούς μου για τα Τρίκαλα. Μας συνέλαβαν και μας φυλάκισαν εκεί, αλλά την επόμενη μέρα, όταν ανακάλυψα την ταυτότητά μου, με άφησαν ελεύθερο και μου επέτρεψαν να πάω όπου ήθελα. Επέλεξα να επισκεφτώ την πρωτεύουσα και βρίσκομαι εδώ από προχθές το βράδυ. Ο φίλος μου ο κ. Στ. Ντάμπσας, ο οποίος είναι επίσης Μακεδόνας, με συνοδεύει.

Τι θα κάνει ο Γιάνκοφ;

– Και τώρα τι σκοπεύετε να κάνετε;

– Περιμένω την απόφαση της κυβέρνησης για την τύχη των 15 οπαδών μου που είναι φυλακισμένοι στα Τρίκαλα. Ελπίζω να αφεθούν ελεύθεροι σύντομα και μετά θα επιστρέψω στη Βουλγαρία.

– Για ποιο σκοπό;

– Πρώτον, για να δω την οικογένειά μου, την οποία δεν έχω δει από τον περασμένο Μάιο. Μετά από αυτό, έχει τόσα πολλά να σκεφτεί κανείς, πρόσθεσε χαμογελώντας.

– Ίσως πρόκειται για μια νέα είσοδο στη Μακεδονία;

– Ποιος ξέρει!…

«Η Μακεδονία για τους Μακεδόνες»

– Αυτό είναι το σύμβολο των αληθινών Μακεδόνων. Υπηρέτησα στον βουλγαρικό στρατό ως συνταγματάρχης, αλλά δεν είμαι Βούλγαρος. Είμαι Μακεδόνας. Κατάγομαι από το Κόστουρ και είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός που αναγνωρίζει τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως θρησκευτικό του ηγέτη. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να συνεργαστώ με όποιον εργάζεται για την απελευθέρωση της πατρίδας μου από τον τουρκικό ζυγό. Θέλουμε μια αυτονομία, όπως αυτή της Κρήτης, υπό έναν Χριστιανό ηγεμόνα, που θα παρέχει κάποια ασφάλεια, τιμή, ζωή και περιουσία σε αυτό το άτυχο μέρος. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην ιδέα της διαίρεσης της Μακεδονίας μεταξύ των διαφόρων γειτονικών κρατών.

Την θέλουμε ολόκληρη και αυτόνομη. Αν η Μακεδονία δοθεί σε οποιοδήποτε κράτος, αυτό το κράτος θα προτιμηθεί από τη Βουλγαρία. Διαφορετικά, αν αυτό είναι αδύνατο, προτιμώ την αυτονομία.

Σε γενικές γραμμές, ο κ. Γιάνκοφ μας διαβεβαίωσε ότι αυτός και οι ομοϊδεάτες του απαιτούν την εφαρμογή του 23ου άρθρου της Συνθήκης του Βερολίνου, η μη εκπλήρωση του οποίου, όπως λέει, θα έχει μεγάλες συνέπειες εκτός αν οι Δυνάμεις επέμβουν ενεργά.

Τα εγκλήματα του Σαράφοφ στη Μακεδονία

Ρωτήσαμε τον κ. Γιάνκοφ αν η έκθεση που δημοσιεύσαμε κατά την εισβολή του στη Μακεδονία και η οποία έφερε την υπογραφή του ήταν αληθινή.

Η έκθεση αυτή στάλθηκε από την Πλάτσκοβιτσα από τον κ. Γιάνκοφ στην βουλγαρική επιτροπή υπό την προεδρία του Μιχαήλοφσκι και περιέγραφε τα εγκλήματα που διέπραξαν οι οπαδοί του Σαράφοφ και τις σωρούς σκελετών που ανακάλυψε στις σπηλιές.

Ο κ. Γιάνκοφ επιβεβαίωσε όλες τις φρικαλεότητες που διέπραξε η Επιτροπή υπό τον Σαράφοφ.

Ήθελε επίσης να τον σκοτώσει

Τέλος, πρόσθεσε ότι ο Σαράφοφ, του οποίου τις τερατώδεις δολοφονικές πράξεις είχε αποκαλύψει, είχε στείλει έναν από τους αφοσιωμένους άντρες του στο Κόστουρ στις 20 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους με εντολή να τον σκοτώσει. Ο κ. Γιάνκοφ παρ’ όλα αυτά διέφυγε τον θάνατο, και ο οπαδός του δολοφόνου Σαράφοφ έφυγε για να αποφύγει τη σύλληψη.

Ο κ. Γιάνκοφ έχει εξαιρετική γνώμη για την Ελλάδα. Η υποδοχή που έλαβε από τις αρχές στα Τρίκαλα τον ενθουσίασε. Τους εκφράζει την ευγνωμοσύνη του.

Χθες επισκέφθηκε το στάδιο, και σήμερα θα ανέβει στην Ακρόπολη και στον λόφο του Φιλοπάππου. Πόσο καιρό θα μείνει εδώ, δεν το ξέρει, εξαρτάται από την απελευθέρωση των οπαδών του στα Τρίκαλα.

Αυτό που γράφτηκε χθες ότι ο Βούλγαρος Συνταγματάρχης Γιάνκοφ μένει με τον κ. Τρ. Ρούκα είναι εντελώς αναληθές, και πρέπει να το διαψεύσουμε για χάρη της αλήθειας. Χθες είδαμε τον κ. Τρ. Ρούκα, ο οποίος μας είπε τα εξής:

«Ούτε ξέρω ποιος είναι ο Γιάνκοφ, ούτε τον έχω δει ποτέ. Μόλις χθες έμαθα ότι πήγε στο μαγαζί μου συνοδευόμενος από τον Στέφ. Ντάμπσα, και έδωσα εντολή να μην τον αφήσουμε να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί. Αναρωτιέμαι τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι από μένα. Ζω στην Αθήνα 40 χρόνια, εργάζομαι και έχω οικογένεια, και είμαι Έλληνας, όπως όλοι οι άλλοι».