„… Потоа Александар им жртвува на боговите на кои обично им жртвуваше, порача оброк на сметка на војската: беше седнат, а околу него седеа Македонците, потоа Персијците потоа другите одбрани според нивната слава и нивната важност. Од истиот кратер црпеа кралот и оние кои го опкружуваа, и тие направија исти либации (жртва ливаница, од лат. Либатио, онис, н.б.), додека грчките врачеви и магите ги подготвуваа молитвите.
Александар тогаш се помоли за среќа и особено за слога (хомоноиа) и заедништво (коинониа) на Македонците и на Персијците во управувањето со империјата. …“
Arrian, VII, 11, 8-9 (француски превод F. Vennier, изменет)
