Македонски (машински)
„Македонија за Македонците“ е повик што одѕвонува низ Балканот долго пред турската власт врз југоисточна Европа да почне да ослабува. Но, како што Полумесечината се повлекуваше кон исток за време на Балканските војни и, освен Цариград, целосно премина во Мала Азија со крајот на Големата војна, и како што другите народи на Балканот станаа признати нации, Македонците не добија слобода. Тие само ги сменија господарите. Расните групи како што се Црногорците, Словенците и Хрватите прифатија или исчезнување на нивните слободи или префрлање на потчинетоста од еден главен град во друг без многу негодување и со многу малку крвопролевање. Но, Македонците, поделени помеѓу југоисточна Југославија, северозападна Грција и југозападна Бугарија, продолжија да се спротивставуваат со зборови, истрели од пушки, пропаганда и бомби, дека управувањето со трите погоре наведени држави не им е позадоволително отколку управувањето со Турците.
Таканаречениот фашистички државен удар во Бугарија, со кој бугарската војска, со согласност на кралот Борис и по конференциите меѓу кралот Борис и кралот Александар од Југославија, ги презеде уздите на владата во Бугарија – има секаков изглед на решителен обид да се стави крај на Македонската агитација за слобода или автономија. Нема никаква сличност со фашистичкиот удар како што се разбира во Италија, Германија или Унгарија. Со години Македонците ја направија југоисточна Бугарија свој центар на отпор кон целосна апсорпција. Таму беше концентриран поголемиот дел од нивните два милиони, и таму беше помалку измешан со други раси отколку во Грција и Југославија. Нивниот отпор беше толку насилен и нивната организација толку силна што тие практично беа држава во држава. „Комити“, или македонски банди, правеа крвави упади во Југославија, бунтувајќи ги југословенските Македонци и честопати водејќи мали битки со југословенската војска. Ограда од бодликава жица по границата со митралези за да ја чуваат беше пречка што ја поминуваа со леснотија. Во Бугарија владата никогаш не беше доволно силна за да ги запре. Всушност, бугарскиот кабинет често примаше наредби од Македонците и честопати мораше да вклучува и македонски министри. Во Југославија, жестоката репресија, честопати крвава, ги спречи југословенските Македонци да излезат од контрола; а во Грција се задоволија со гласна агитација, но се воздржаа од атентати и бомбардирање.
Добро организирани, добро вооружени, одлучни и плашејќи се од само умирање во кревет, бугарските Македонци продолжија со непрекината и крвава борба за слобода. Не без одредени восхитувачки квалитети, но интензивно опасни за општиот мир на Балканот. Југославија честопати се закануваше дека ќе ги гони бандитите на комитите на бугарска територија со казнени експедиции, чин што речиси сигурно ќе доведеше до нова балканска војна. Бугарските трупи не се осмелија да влезат во Петричкиот округ, Македонското упориште, каде што Иван Михајлов, водачот на македонските автономисти, беше познат како „Крал“. Новата воена влада на Бугарија очигледно има намера, во договор со Југославија, да ја прекине Македонската агитација со барут. Во неговата употреба, МРО, или Македонскиот револуционерен комитет, се вешти како и секој што Бугарите можат да го испратат против нив. Крајно е сомнително дека обидот за репресија ќе биде успешен; бидејќи комитите напредуваа со генерации на слична репресија. Тие се поранешни мајстори во герилското војување. Нивните деца го апсорбираат тоа со млекото на нивните мајки. А резултатот од воениот удар во Софија најверојатно може да биде излив на бомбардирање и атентати, пожестоки од сите досега. Во сопствената планина, комитите се тешки луѓе за победа.
English (machine)
“Macedonia for the Macedonians” is a cry that has rung through the Balkans since long before the Turkish hold on southeastern Europe began to slacken. But as the Crescent receded eastward during the Balkan wars and, except for Constantinople, passed entirely into Asia Minor with the end of the great war, and as other peoples in the Balkans became recognized nations, Macedonians did not obtain freedom. They merely changed masters. Race groups such as the Montenegrins, Slovenes and Croatians accepted either extinction of their liberties or a transfer of subjection from one capital to another without much outcry, and with very little bloodshed. But the Macedonians, divided between southeastern Jugoslavia, northwestern Greece and southwestern Bulgaria, continued to object with words, rifle shots, propaganda and bombs, that being governed by the three States named above was no more satisfactory to them than being governed by the Turks.
The so-called Fascist coup d’etat in Bulgaria by which the Bulgarian army, with the consent of King Boris and after conferences between King Boris and King Alexander of Yugoslavia, seized the reins of government in Bulgaria—has every appearance of a determined attempt to end Macedonian agitation for freedom or autonomy. It has no resemblance to a Fascist coup as understood in Italy, Germany or Hungary. For years the Macedonians have made southeastern Bulgaria their center of resistance to complete absorption. There the greater part of their two millions was concentrated, and there it was less mingled with other races than in Greece and Yugoslavia. So violent was their resistance and so strong their organization that they were practically a state within a state. “Comitadjis,” or Macedonian bands, made blood incursions into Yugoslavia, rousing the Yugoslav Macedonians and often carrying on small battles with the Yugoslav army. A barbed-wire fence along the frontier with machine guns to guard it was an obstacle they passed with ease. In Bulgaria the government was never strong enough to stop them. In fact, the Bulgarian cabinet frequently took orders from the Macedonians, and often had to include Macedonian ministers. In Yugoslavia severe repression, often bloody, prevented the Yugoslav Macedonians from getting beyond control; and in Greece they contented themselves with vociferous agitation, but refrained from assassination and bombing.
Well organized, well armed, determined and afraid of nothing but dying in bed, the Bulgarian Macedonians kept up a ceaseless and bloody struggle for freedom. Not without certain admirable qualities, but intensely dangerous to the general peace of the Balkans. Often Yugoslavia threatened to pursue bands of the Comitadjis into Bulgarian territory with punitive expeditions, an act which would almost certainly have brought on a new Balkan war. Bulgarian troops dared not enter Petritch County, the Macedonian stronghold, where Ivan Mihailoff, Macedonian autonomist leader, was known as “King.” The new military government of Bulgaria evidently intends, in agreement with Yugoslavia, to end Macedonian agitation by gunpowder. In the use of which the IMRO, or Macedonian Revolutionary Committee, are as adept as anyone the Bulgarians can send against them. It is extremely doubtful that the attempt at repression will be successful; for the Comitadjis have thrived for generations on similar repression. They are past masters at guerrilla warfare. Their children absorb it with their mothers’ milk. And a result of the military coup at Sofia may very likely be an outburst of bombing and assassination fiercer than any that has gone before. In their own mountain the Comitadjis are hard men to defeat.
Посочил: Ash W
