„…Јас го одбележувам овој последен ручек, на кој потомците на светите Кирил и Методија не нагостија со своите национални македонски јадења приготвени со солзи, наситени со крв, зашто чувствувам долг да му ги претставам на општеството овие со крв и солзи напишани зборови на Македонците, особено затоа што со овие зборови, обраќања кон Русија, запазувајќи ја за неа целата вистина на голема словенска држава, не нѐ повикуваат за ново пролевање руска крв за Словените…”
Александар Кон, Петроград, весник „Гражданин“ (бр. 37, 16.IX.1912)
