„Мојата невеста,
Ти одлично знаеш како стојат работите во нашата родна земја. Таму јуначка крв се силно лее. Никогаш по напорно време за Мајка Македонија не е било. Јас одлично се чувствувам тоа и како нејзин мил син, не можам да се мачи на маченичкиот повик. Јас заминувам, моја драга невеста!
Во тој свечен миг, јас, без да се двоумам, ја поставувам Татковината по-високо од семејството, неговата доблест погоре од нашата лична корист.
Не тагувај за мене. Предодредено од горе со таги не можеш да измениш. По Татковината, тебе и децата нај многу ги сакам во тој свет. Биди паметна, живеј економично, тури си за цел во животот – да одгледаш децата – и ти ќе најдеш во тоа среќата твоја. Те бакнувам и децата нај-жешко
– Цел твои Борис“
