• 1928.11.10 – ‘Македонско Дело – Безимени’, бр 77 •
На секој Македонец, каде и да се наоѓа, му се налага задолжителен долг да протестира, да се бори кој со што може и да ги штити своите права и своите интереси, презирајќи ги сегашните натрапени водачи, кои со престапничка кусогледост и незнаење го водат македонскиот народ кон отворена смрт и колеж. Секој поединечно и заедно, колективно, на собири и митинзи, на национални совети и на конгреси да побара слобода за македонската мисла и критика, слобода на размислувањата и убедувањата како единствена, во прво време ефикасно средство за да се изрази заедничката, колективна војна, што единствено ќе може да ги обезвредни, да ги обузда и отстрани сите безумени, кои како аргумент го знаат единствено куршумот и парабелумот. Па, наместо да разменуваат истрели, да се бориме со мисли и идеи, кои раширени меѓу широките народни маси се посилни од ножот и куршумот.
• • •
Да се создаде едно самостојно политичко постоење како единствен македонски народ, слободно да се развива во културно-просветна смисла, да соработува во политички и економски однос со сите други народи во балканските држави, беше заветуван сон, фантазија за секој Македонец. И сега, смело можеме да изјавиме, сметајќи дека го изразуваме мислењето скоро на сите Македонци, дека нема поголемо морално задоволство за Македонците од тоа, македонскиот народ да биде во неразделни културни, политички и еконеомски врски со народите на балканските држави, но истовремено е јасно и за последниот Македонец, за да може македонското население правилно да се развива културно, политички и социјално, потребно е Македонија да се одвои во оделна политичка единица, во оделна држава… Идеалот на Македонецот е создавање на една Татковина, оделна македонска држава, со македонска нација, со своја историја и со свој самостоен политички и културен живот.
• • •
Желбата на дворецот и Военото министерство требаше да се исполни и тоа не само што централистите не смееја да го превземат во свои раце раководството на Врховниот Македонски Комитет, туку и Борис Сарафов со своите другари и приврзаници требаше по секоја цена да бидат отстранети како нетактични и бујни глави кои ја беа загубиле поддршката на Дворецот и Военото министерство.
